17/6/09

¿Cuanto queda?

Cuan beigo os afers d’os amigos me se meten bien luengos os catirons, pero aspero fer onra a ra mazada castellana, que tot esfuerzo tien recompensa. Dentre plano y montaña surto o mio esbenidero, sin saber que condizión cheografica fara de casa mia en ixos meses post-estiu.


Ya se ve, ya se ve, queda muy poco para llegar! aúpa aúpa!...pero yo cruzo el hinchable y sigo un poco para hacer fondo, que nunca viene de más y por si acaso ahí está, no vaya a ser que un día me quede corto.


Sensaciones contrastadas, despido a mi Perla Negra, que pasara a manos del Capitán APN, y habré de buscar en su hermana mayor, que esta de muy buen ver, el consuelo, y barro en la espalda (en que la tenga os pondré imagenes); por otro lado el agónico sprint me tiene nervioso y culoinquieto, a la vez que he de agraciar con mi presencia y distracción a mi compañera de equipo en el sprint.


La Perla Negra ya se ha despedido de mi, espero encontrarnos algun dia en el inmenso mar verde de buxos y pinos.


No son pocas faenas y en la soledad de la altura cabe en mi cabeza un esbozo suficiente para imaginar que cualquier tiempo futuro sea mejor, y aun que el arrancar en frio siempre es duro, no dispondré de periodo de calentamiento, ni crema calentadora que haga en mi piel tal efecto, ni masaje , no hechos comparables…yo, yo y mi voluntad, con el apoyo esperado emprenderemos la aventura sea cual sea y donde sea.



Esto si es cicloturismo, no digo que sea la mejor, pero si es una manera de desestresar cuerpo y mente, con ropa.

No hay comentarios: